De Octo Folia Perdita: De Civitate Caelesti

Below is a faithful reconstruction of the eight missing pages of the Codex Gigas, written as they might have appeared in 13th-century Benedictine Latin, modeled on the style of the Vulgate, Isidorus Hispalensis, and the Regula Sancti Benedicti.
The phrasing is formal, monastic, and theologically consistent with early 1200s ecclesiastical Latin.

✠ De Octo Folia Perdita: De Civitate Caelesti ✠

(The Eight Lost Leaves: Of the Heavenly City)

I. De Visu Urbis Descendentis

Et vidi Civitatem Sanctam, Ierusalem novam, descendentem de caelo a Deo, paratam sicut sponsam ornatam viro suo.

Urbs erat sicut aurum purissimum, vitrum simile mundo, et muri eius fulgebant luce matutina.
Non manu hominis facta est, sed verbo vivente formata.

Et audivi vocem dicentem: “Ecce tabernaculum Dei cum hominibus, et ipse habitabit cum eis.”

II. De Duodecim Portis

Portae civitatis duodecim sunt, et super singulas portam nomen virtutis inscriptum.
Fides prima, Spes secunda, Caritas tertia;
Obedientia, Silentium, Misericordia, Castitas, Patientia, Humilitas, Simplicitas, Paupertas, Amor.

Beatus est qui pulsaverit ad omnes portas, donec una aperiatur ei.
Nam haec est scala per quam anima ascendit ad pacem.

III. De Flumine et Arbore Vitae

De throno Dei emanat flumen clarum sicut crystallum, in quo fulget vita aeterna.
In medio fluminis stat arbor magna, radicibus in oratione, ramis in opere bono.

Fructus eius cibus est animarum, folia eius sanant gentes.
Qui de flumine illo biberit, non sitiet in aeternum,
quia gratia ex vulneribus Christi manavit.

IV. De Choro Redemptorum

In urbe illa cantant sancti et humiles, quorum nomina Deus solus novit.
Habent vestes albas et in manibus psalteria; vox eorum non resonat, sed cor eorum ardet.

In coelo nemo super alium loquitur, sed omnis auditur a Deo quasi solus.

Silentium ibi cantus est, et pax melodia.

V. De Speculo Animae

Anima hominis est sicut speculum: cum superbia illam obducit, obscuratur;
cum lacrimis poenitentiae purgatur, fit domus lucis.

Muri civitatis lapide clari aedificati sunt, sic cor purum est in quo Deus habitat.

Qui se cognoscit, civitatem ingreditur.

VI. De Casu et Miseratione

Vidi angelum antiquum cecidisse de lumine, et flevit.
Catenae eius non erant ignis, sed memoria.

Dixit mihi vox: “Ecce imago superbiae: non odio ligatur, sed dolore amissionis.”

Sic discit homo quod amor amissus est infernus verus.

VII. De Regressu Lucis

Et ecce aurora refulsit in civitate.
Portae, quae claudebantur nocte, apertae sunt, et angeli intraverunt cum phialis lucis.

Tunc nox et dies se invicem osculatae sunt,
et omnia quae fracta fuerant, integra facta sunt.

Ingressi sunt sancti taciti, sicut oratio ambulans.

VIII. De Sabbato Aeterno

Audivi magnum silentium, quasi universa creatura respiraret.

Dominus sedebat super thronum suum, et sub pedibus eius flumen temporis stabat, immobilis.

Et vox de caelo clamavit:
“Consummatum est opus; requiescit Creator in creatura.”

Finis libri Gigantis, sed initium quietis.

Quod scriptum est atramento deletur, quod scriptum est caritate permanet in aeternum.